RUN FORREST RUN!

Dokładnie rok temu wychodziłem na wykłady wczesnym rankiem i okazało się, że cała Czerniakowska jest zamknięta a środkiem biegnie jakiś czarny chudy koleś a dookoła niego pełno samochodów z dziennikarzami. Musiałem dojść do trasy Siekierkowskiej i dopiero tam zabrał mnie autobus.

Wracając z zajęć zobaczyłem, że ulica nadal jest zamknięta z tą różnicą, że teraz biegnie nią tłum ludzi wszelkiej płci, wieku i urody.

Jakże fajne musi być takie wspólne bieganie pomyślałem wtedy i postarałem się dowiedzieć o szczegóły.

Okazało się, ze był to Maraton Warszawski, którego ja nawet na rowerze mógłbym nie pokonać, ale grzebiąc w necie znalazłem bieg dziesięciokilometrowy, dokładnie tydzień później.

Na siedem dni rzuciłem palenie i nie wypiłem nawet browara, codziennie wstawałem o siódmej, żeby na bieżni maszerować dyszkę przez pierwsze trzy dni a kolejne już biegłem. Bieżnia jest łatwiejsza, bo nadaje tempo i jest równiutka, na ulicach jest trudniej. Trener na siłowni powiedział mi, że dzień przed biegiem mam już nie ćwiczyć a rano przed startem zjeść małe śniadanie i banana, nic nie pić w trakcie biegu i będzie ok.

Wieczorem przed biegiem nie mogłem spać z podniecenia i zajrzałem na forum facebookowe tego biegu. Okazało się, że ludzie podchodzą do niego różnie, jest część profesjonalistów, którzy dyskutują o czasie i doborze obuwia, ale znakomita większość to zwyczajni ludzie, chcący pobawić się w większym stadzie. Pod postami, jakie zamieszczali ci pierwsi dotyczącymi twardości podeszwy w bucie pisali: „jak tak czytam jak wy do tego podchodzicie, to chyba odstawie drinka i pójdę już spać”. To mnie pocieszyło, ale jednak spać poszedłem na trzeźwo.

Po mizernym śniadaniu powiedziałem moim ówczesnym współlokatorom, że jak zaczynamy bieg o dwunastej to ja zamierzam dotrzeć około szesnastej i niech za wcześnie nie wychodzą. Pojechałem na START.

Wspólna rozgrzewka, powitania i znany aktor na scenie, który chciał zaśpiewać biegnącym, ale się zawstydził, bo playback za szybko się włączył jak on jeszcze nie był gotów.

Poproszono nas o ustawienie się na ulicy. Nikogo dookoła nie znałem, ale przeraził mnie widok kolesia obok. Cały w kablach i tych takich przyssawkach jak na ostrym dyżurze, na rękach wyświetlacze monitorujące pracę tych urządzeń w uszach słuchawki do tego chudziutki, żylasty z silnie rozbudowanymi łydkami. Też sobie kompana znalazłem.

Pomyślałem, że to nie moja liga w bieganiu, ale zagadam.

- czego będziesz słuchał?

- mam siedmiominutowy utwór Irona Maidena, który jest ustawiony na pięć powtórzeń, musze się zmieścić w założonym czasie. A ty?

- podobnie.

 (miałem mu powiedzieć, że mam półtoragodzinny koncert Madonny, którego zamierzam słuchać aż baterie nie siądą?)

- to widzimy się na mecie?

- ja chyba trochę później od Ciebie, ale powodzenia.

Podaliśmy sobie łapkę, strzał z pistoletu i ruszyło.

Nie widziałem go po trzech minutach, jak tylko w tłumie zrobiło się luźniej i spokojnie. Przy „Like a virgin” truchtałem przed siebie. Na wysokości Chełmskiej pokazał się mój kolega Adam. Takie rzeczy dodają sił, zrobiło mi się miło, pomachałem i dalej równym tempem. Widoki w trakcie biegu są niesamowite. Najbardziej bałem się tego, jak podbiegnę pod Belwederską, ale jak zobaczyłem dziesięć tysięcy ludzi, czy nawet dwanaście, biegnących w takich samych koszulkach nogi same pracowały.

Dodatkowe widoki to skacząca i kibicująca Małgorzata Niezabitowska, która coś wykrzykiwała, ale u mnie było już „ Hung up” i mnóstwo Japończyków ze swoimi flagami narodowymi. Albo dostałem udaru, ale tak widziałem.

Bieg Marszałkowską przez te wielkie MDMowe budynki z „Ray of light” w uszach jest czymś fantastycznym. Na wysokości hotelu Forum dostrzegłem siadającego na krawężniku mojego kolegę ze startu, który rozplątywał kable bordowy na pysku. Wyciągnąłem rękę

- nie siadaj, bo będzie trudniej, dawaj dalej

- leć, ja już nie ruszę

- a co z Twoim czasem?

- chuj tam z czasem, leć

To pobiegłem dalej. Przeskoczyłem jakiegoś chłopaka leżącego na Jerozolimskich i miałem wyrzuty sumienia. Niby nikt z tego tłumu się nie zatrzymywał, ale nie odpowiadam za wszystkich. Zatrzymałem się, obróciłem, ale przy nim byli już sanitariusze. Bardzo dobrze było to wszystko zabezpieczone.

Zacząłem trochę słabnąć, gdy na Palcu Palikota (dawniej trzech krzyży) pojawiła się machająca do mnie moja koleżanka. Dostałem nowy zastrzyk energii i kiedy piosenka w słuchawkach zmieniła się na „American life” a cycki zaczęły trząść mi się w jej rytm, przekroczyłem metę.

Dostałem natychmiast smsa z wynikiem biegu, jakieś podobno miałem na sobie nadajniki czy coś. Dobrze, że byłem uczciwy, bo na początku był plan, że jeden z kolegów zgarnie mnie samochodem na trasie i podwiezie kawałek, pewnie by wiedzieli. Ale rezultat niecałych pięćdziesięciu trzech minut był satysfakcjonujący. Wyciągnąłem telefon i zacząłem dzwonić.

Najpierw chciałem znaleźć współlokatorów

- gdzie jesteście?

- w domu, a ty?

- na mecie

- już, co tak szybko?

- nie wiem

- to czekaj, zaraz będziemy.

Drugi telefon do koleżanki z placu Palikota

- cześć, bardzo mi miło, że wyszłaś pomachać

- ja przyszłam sobie popatrzeć na fajnych kolesi a zobaczyłam ciebie

- aha, to cześć

Taki tekst może człowieka lekko demotywować, ale już tak raz miałem. Kiedyś jedna z randek skończyła mi się pomyślnie i jak wpadliśmy do domu, zrzucając z siebie ciuchy od wejścia też ściągnięto mnie na ziemie

- dlaczego gasisz światło, fajnie jest, wstydzisz się swojego ciała?

- a ty nie?

Na rowerach przyjechali moi koledzy, dostałem od nich spersonalizowany puchar. Zjawiła się moja koleżanka z mężem i było miło. Tydzień bez fajek i alko nie jest jednak łatwy, więc z numerem startowym na koszulce wszedłem do monopolowego. Zobaczył mnie sprzedawca

- sportowiec bez kolejki, co dla pana?

- czerwone wytrawne i białe marlboro

- proszę uprzejmie i gratuluje (wyboru wina, czy biegu?)

- dziękuję

W tym roku staruje znowu. Ambitnie zamówiłem koszulkę L i być może będę ją musiał wkładać na siebie na mokro i łyżką do butów, ale za to są czarne.

Kibicujący mi wtedy współlokatorzy biegną teraz ze mną.