niedziela, 30 grudnia 2012

2012


            Włochom wywalił się statek, obroniłem magisterkę, przyleciał Dreamliner, umarła Whitney, na Marsie wylądował łazik, było u nas Euro a w Londynie olimpiada, mój pies zaginął na trzy dni, Felix wyskoczył z kapsuły, przebiegłem dziesięć kilometrów, Warlikowski zrobił kolejny niesamowity spektakl, Pieńkowska tańczyła Gangam style, mała Madzia wyleciała z kocyka, Masłowska napisała książkę, Basia wygrała Masterszefa, byłem nad morzem, Warszawa oglądała Madonnę, Gossip, Coldplay, Pam Ann i Celińską, a Gdańsk panią Lopez, Wyborcza dwa razy mnie cytowała, przeżyliśmy koniec świata i jedna pani finezyjnie odnowiła fresk z Chrystusem.

            Ten rok już za nami. Nie wiem czy wy też tak macie, ale u mnie zmiana daty powoduje nowy zastrzyk energii. Może stąd u niektórych pomysł na postanowienia i zmiany w życiu?. Ludzie chcą wykorzystać ten czas do modyfikacji swojej codzienności. Rzucają palenie, na siłowniach robi się tłoczno, za to w Subwayu i Macu ruch spada. Na basen wejść nie można a w Burger Kingu luz.

            Ja, żeby nie zawieść się niepowodzeniem w trzymaniu postanowień w okolicach trzeciego stycznia, zacząłem je realizować już teraz. Na nowy rok założyłem sobie sporo rzeczy:

- Trening przynajmniej cztery razy w tygodniu

- Jedzenie kaszy zamiast ziemniaków i tylko ciemnego pieczywa

- Przyjemności takie jak alkohol, słodycze i fajki tylko w jeden dzień weekendowy

- Jeżeli wyjście na wódkę, to do klubu tanecznego a nie do barów, w których jedyny ruch wykonuje się podnosząc szklankę i wstając do kibla

- Koniec spędzania wieczorów w spodniach od piżamy przed telewizorem na oglądaniu debilnych filmów i programów w stylu, „kto zostanie królową zakupów”, jak i tak od początku wiadomo, że Samantha, dodatkowo przerywanych reklamą jak Małysz gada z panem czajnikiem. W zamian czytanie książek. Jeżeli telewizja, to tylko wybrane pozycje programowe na poziomie, z głupot wyłącznie programy gdzie odchudzają grubasów (w celach motywacyjnych)

- Powrót na rynek randek, co poza treningami wiąże się obcinaniem paznokci u nóg jak tylko będą wystawały poza palec a nie jak hodowane do ścigania się z antylopami i golenie pach i pleców nie tylko latem + ścieranie pięt

- Wszędzie gdzie tylko można zastępowanie transportu rowerem (już to robie, bo nie ma śniegu)

- Zamiast góry żarcia w lodówce, której nie mogę się oprzeć, wypełnię ją napojami wszelkiej maści, ale nie słodzonymi i barwionymi gównami, tylko zdrowymi sokami i wodą

            Uzyskaną sylwetkę będę podkreślał dopasowanymi swetrami w ciemnych kolorach i błękitnymi koszulami, jak przystało mojemu wiekowi. Do luźniejszych stylizacji, wzorem praskich dresów nabędę bawełniane szare spodnie, które będą opierały się na umięśnionym tyłku a z przodu wisząc odsłaniały twardy brzuch. Rzeczy na treningi będę nosił w za dużej torbie, która podkreśli drobna posturę a nie w małym plecaczku, z którego klapki uwierają w plecy.

            W związku z tym, że sylwester wypada w poniedziałek zamierzam pozostać w domu. Mam zaproszenia na dwie fajne kolacje i jedną dużą imprezę, ale w sylwestra nigdy nie ma taksówek, a ja nie lubię spać poza domem.

            Planuję jednak jakoś zaznaczyć wyjątkowość tego dnia. Naszykuje zdrowe przekąski i poszukam dobrego filmu. Jeżeli zachce mi się tańczyć nie włączę telewizyjnego sylwestra z zespołem Kajah, tylko zapodam z youtuba zespół Weekend. Na wypadek gdyby internet padł, w pogotowiu naszykuje płytę Modern Talking. Dla wygody wybiorę piżamę, ale zaprasuję kant w spodniach.

             Na cokolwiek zdecydowaliście się wy, trzymam kciuki. Ja na przekór złośliwcom i niedowiarkom (to o tobie siostro) zamierzam wytrwać w postanowieniach i wyglądać dobrze już na Wielkanoc.

Wytrwałości dla nas wszystkich na 2013

p.s.
Kiedy w tym roku jest Wielkanoc?

czwartek, 27 grudnia 2012

RODZINA, ACH RODZINA


Kolejne święta za mną. Przejedzony, niewyspany, ale zaopatrzony w baterię słoików od Zdzisławy wracam do domu. Przeraża mnie to, że znowu chcę wam o tym opowiedzieć, bo świadczy to o coraz szybszym posuwaniu mnie przez czas, ale chyba każdy w końcu do tego dojrzewa, że rodzina jest najważniejsza.

            Żeby oszczędzić sobie wpychania się do pociągu i podawania bagażu przez okno pojechałem na dworzec Wschodni, gdzie pociąg był podstawiony. Miałem ze sobą walizkę, komputer i obraz. Wagonów stało całe mnóstwo, więc spokojnie mogłem sprawdzić, który przedział nie ma atrakcji w postaci skrzypiących drzwi, czy niedziałającego światła (Adaś Miałczyński to postać wzorowana na mnie). Taka atrakcja, zwłaszcza zimą, kiedy robi się ciemno o piętnastej, nie jest ciekawa. Siedzą wszyscy jak w okopie, kurczowo trzymając swoje podręczne bagaże a w oczach obijają im się mijane za szybą latarnie. Mizerna atrakcja.

            Dosiedli się ludzie, którzy zawsze na początku wyglądają na normalnych i się zaczęło. Spokojny chłopak naprzeciwko wyjął książkę z okładką sugerującą fantastykę, więc na rozmowę nie było, co liczyć. Chrząkająca kobieta „ czy mógłby mi pan jeszcze raz zdjąć torbę, bo zapomniałam krzyżówki” traktowała mnie jak lokaja, ale pocieszałem się, że błoto z kółek mojej walizki kapie prosto na jej marynarkę. Najgorsza jednak okazała się para z anglojęzycznym znajomym.

            Dlaczego ludzie uważają, że jak mówią w innym języku to muszą to robić głośniej?. To nawet nie jest najbardziej denerwujące, gorsze jest przeciągłe „ammmm”, kiedy brakuje im słowa. Jak nie wiesz, co powiedzieć to przemilcz!.

            Kalisz

            W domu jak zawsze. Tona jedzenia, muzeum dekoracji. Pierwszy przegadany do północy wieczór przy nieustająco pełnym stole. Rano pobudka, jak zawsze subtelnie.

            O szóstej rano Zdzisława myła blachę po pieczeniu mięsa w metalowym zlewie, o wpół do siódmej zapytała mnie jak długo zamierzam jeszcze spać?, po czym myślałem, że włączyła agregat prądotwórczy, który jednak okazał się suszarką do włosów. W kuchni naszykowane śniadanie i polecenie wyjścia z psem.

            W tym roku emocje jeszcze większe, bo zamiast kameralnych wigilii z najbliższą rodziną, jedną wielką postanowiła zrobić moja kuzynka. Od rana rumor, bo logistyką zajęli się najmłodsi. Karolina pojechała od rana pomóc cioci lepić pierogi a Maciej jeździł samochodem od domu do domu i zbierał przygotowane potrawy. Musiał przewozić garnki pełne sosów i zup niczego nie rozlewając. Humor jednak mu dopisywał, bo wchodził do domów śpiewając kolędy. Kiedy wychodził z dwoma garnkami od mojej siostry mówił do siebie: „następny przystanek Wojska Polskiego”.

            Zdzisławę ujął kolędą na wejściu, wiec zanim mu wszystko podała zdążyła się rozpłakać. Do wieczora komunikacja telefoniczna wrzała, na linii moja siostra i kuzynka konsultacje nie ustępowały:

- I jak ci idzie?
- Za chwile z nimi zwariuje. Wyjdźcie mi wszyscy z tej kuchni!
- Słuchaj, u nas na wigilii zawsze Bartek czyta Pismo Święte, to teraz chyba ty powinnaś
- Serio?
- Jesteś gospodynią
- Żebyś zaraz ty nie czytała
- Masz w domu?
- Jakaś książka się tu znajdzie.

            Pismo Święte oczywiście miała, czym przeraziła Mikołaja, swojego syna, który jest teraz najmłodszym z członków rodziny. Mikołaj dopytywał tylko czy te książkę będzie musiał przeczytać całą?. Co jego starszy brat kwitował: „Ty byś to czytał do marca”.

            Wieczorem zaczęliśmy się zjeżdżać. Pomimo natłoku zajęć, gospodyni witała wszystkich już przed domem z całą swoją rodziną. Zrobiło się bardzo podniośle i wzruszająco. Z błagań średniego pokolenia, żeby darować sobie dzielenie się opłatkiem nic nie wyszło i wszyscy zaczęli chodzić wkoło stołu, życząc sobie dosłownie wszystkiego.

            Żeby nie stresować najmłodszych, na prezenty zgodzono się już po zupach. Przy tylu gościach było sporo zamieszania, ale przy okazji strasznie wesoło. Moja kuzynka zbierała rozrzucane przez dzieci papiery i krzyczała: „dawajcie koperty do cioci”. Dzieci na początku układały forsę na talerzach, później upychały ja w kieszeniach.  

            Potraw nazbierało się tyle, że gdyby ktoś chciał choć spróbować wszystkich musiałby dysponować żołądkiem małego psa (podobno są najbardziej rozciągliwe). Powaga przy stole jakby trochę się rozładowała, bo Zdzisława dostała od mojej siostry apaszkę, którą zawinęła na usrpejowanej głowie i wyglądała jak Pop. Po czym wpadła na pomysł śpiewania kolęd.

            Moja siostra uciekła, ale do pomysłodawczyni dołączyła moja kuzynka, Karolina i babcia, która z racji wieku już nas nie rozpoznaje, ale tekst kolęd pamięta doskonale. W tle Kukulska czy inna Steczkowska miały zapodawać rytm, ale okazało się, że solistki przy stole tak wolno śpiewają refren, że jak kończyły to w podkładzie zaczynał się znowu. Tym sposobem, z pominięciem zwrotek „Chrystus się rodzi nas oswobodzi…” zostało zaśpiewane sześć razy. Przy „Gdy śliczna Panna…” Monika szturchnęła Zdzisławę, że nie ma sensu już śpiewać, bo wszyscy odeszli od stołu. Jak na komendę postanowili zapalić, pójść do łazienki i/lub zobaczyć, co dzieje się w innej części domu. Postanowiły śpiewać jednak nadal.

            Cztery pokolenia kobiet śpiewające kolędę mogłyby nawet wzruszyć, gdyby nie chwilowa sprzeczka o trzymanie rytmu pomiędzy Zdzisławą i Moniką:

- Ciocia, równo śpiewaj
- Ja zawsze śpiewam równo
- Aha
- Uważaj jak do mnie mówisz, ja ci dupę wycierałam gówniaro

To z kolei rozbawiło siedzącego obok mnie jej syna.

- Ciocia wycierała mamie dupę
- Z czego ty się śmiejesz?, ja wycierałem tobie

            Tu zaśmiać chciała się moja siostrzenica, bo ten, któremu zmieniałem pieluchy jest teraz ode mnie dwie głowy wyższy, ale zdała sobie sprawę, że ona jest jedną z najmłodszych na tej imprezie więc nie wiadomo, kto powie pierwszy, że pomagał jej.

            Bartek chodził wkoło stołu i pokazywał, jaką jakość mają jego nowe słuchawki. Wielkie nauszniki podłączone do swojego telefonu nakładał wszystkim i oczekiwał reakcji na niebywałą jakość dźwięku. Kiedy nałożył je gospodyni, jej syn pewien, że ona go nie słyszy powiedział:

- Monice to włącz coś z PRLu
- Ja ci gówniarzu za chwilę dam Monikę

            Okazało się, że słuchawki nie były jeszcze włączone. Speszony niepowodzeniem żartu wolał już uważać. Żeby się zrehabilitować spojrzał na mnie z góry i tubalnym głosem ryknął:

- Wujku, rybkę?
- Do mnie to jednak lepiej mów Kuba.

            Ciężko się odnaleźć w tytuowaniu ludzi na takim balu. Po mojej drugiej stronie posadzono inną ciocię Maćka, która to, jak się okazało równo dwadzieścia lat temu była sprawczynią mojej inicjacji alkoholowej na weselu jego matki. Nie chciała się do tego przyznać, ale większość przyznała mi rację. Zrehabilitowała się fantastycznym sernikiem, choć niedowierzając ciągle mnie dopytywała:

- Ja naprawdę cię upiłam?
- Tak, razem ze swoją siostrą
- Miałam wtedy czternaście lat
- A ja jedenaście
- I jak to się nam udało?
- Na początku butelki rozstawione były na wszystkich stolikach, dopiero później sprzątnięto je z tego, który przeznaczono dla dzieci, jedną schowałaś pomiędzy butelkami z napojami
- O rany, jak to się skończyło?
- Ojciec mnie wyniósł, byłem kompletnie pijany
- Serniczka?
- Pewnie. Siostrę pozdrów.

            Obserwowałem Mikołaja i Bartka grających w Gwiezdne Wojny przed telewizorem i pomyślałem, że to tak jakby teraz postanowili pójść sobie w jakieś ustronne miejsce zrobić butelkę. Niewesoła wizja, na szczęście pochłonęła ich gra.

            Pozwolono im włączyć tańce z telewizora na czymś, co chyba nazywa się Kinekt, ale bez głosu, w tle leciały kolędy. W połączeniu tworzyło to bardzo oryginalny zestaw. Dzisiaj w Betlejem doczekało się choreografii z YMCA, do Lulajże Jezuniu była Macarena a Gdy Śliczna Panna miało oprawę w postaci Gangam style.

            Smutne było to, że babcia już nas nie rozpoznaje i było nam na początku przykro, ale w tej rodzinie i to nie zmąciło atmosfery. Ja po piętnastominutowej rozmowie nie miałem już siły, ale zastąpiła mnie spokojniejsza moja matka z chustka na głowie:

- A ten to, kto?, Zapytała babcia pokazując mojego ojca
- Waldek, twój syn
- A ten?
- Twój wnuk, Kuba
- Taki stary?
- Co robić?
- A ty?
- Ja jestem twoja synowa
- Dobrze
- Zdzisia
- Miło mi, Janka.

            Kiedy moi rodzice zdecydowali się wyjść, zamówiono im taksówkę a oni poszli się ubierać. Minęła chwila i do pokoju wpadła Zdzisława płacząc ze śmiechu „ojcu ktoś ukradł kurtkę”. Wszyscy zaczęli się śmiać, podczas gdy tato nerwowo przekopywał zawalony płaszczami wieszak, mama tylko podgrzewała atmosferę „mówiłam ci Waldek, żebyś przyszedł w tej starej”. Okrycia oczywiście się odnalazły a reszta wieczoru upłynęła na wspominaniu dawnych czasów, co ułatwiało czerwone wino. Młodszemu pokoleniu o mało oczy nie wychodziły z orbit. Nie z powodu wina, tylko opowiadanych historii.

            Kiedy wychodzili już ostatni moja kuzynka chciała wszystkich obdarować kaszą, której wystarczy jej chyba teraz do kwietnia. Przysypiający jej syn chciał też powiedzieć dobranoc, ale usłyszał: „nawet pozwolę ci się posilić kieliszkiem wina, ale sprzątasz ze mną”.

            Kiedy podjechałem pod dom, dostałem smsa od Kingi, żeby do niej wejść. Pomyślałem, że wypije u niej drynia i wrócę spać do domu, ale to była zasadzka. U Kingi siedziała Coco Chanel z mężem i oświadczyli mi, że mam się ubierać, bo idziemy na pasterkę. Na moje protesty nie reagowała, choć mąż Coco usilnie błagalnym wzrokiem zachęcał mnie do opierania się temu pomysłowi, bo najwyraźniej na nabożeństwo o tej porze i po przeżarciu też nie miał ochoty.

            Ustaliliśmy, że idziemy tam na piętnaście minut i później możemy się napić. Pasterka wyglądała dokładnie tak jak sto lat temu, kiedy jeszcze na nie chodziłem. Ludzie, od których zalatuje nieprzetrawionym jeszcze alkoholem z czerwonymi twarzami stoją ze smutnymi minami. Z radością, jaką powinno być to święto nie ma to nic wspólnego, bo nawet ksiądz zamiast mówić o czymś przyjemnym do tych zebranych rodzin, nawijał o winnych odwracaniu się od kościoła liberalnych mediach.  
            Z nudów zacząłem się rozglądać. Mieszkałem w tym mieście dwadzieścia lat i nikogo nie znam. Za mną dwa pijane dresy, jeden z zezem, ale chyba tylko od upojenia, stały w towarzystwie kaliskiej Natalii Siwiec. Ta zaś na przekór zakazom postanowiła zebranym na mszy pochwalić się sinymi nogami. Przede mną Koreańczyk, który całą pasterkę sprawdzał aukcje na Allegro w komórce i pełno smutnych ludzi.

            Czekałem aż Kinga powie, że czas już wyjść, ale niestety odwróciła się do mnie mówiąc: „musimy zostać do końca, bo ktoś nas obserwuje”. Okazało się, że zaraz obok dresów stali rodzice Coco, dumni, że córka przyprowadziła znajomych na mszę. Stałem tam do końca. Najgorsze było klękanie, bo bałem się, że przejedzenie w połączeniu z temperaturą w kościele sprawią, że upstrzę posadzkę sosem grzybowym.

            Po wszystkim nie mieliśmy już ochoty na żadne drinki, tylko rozeszliśmy się do domów spać. Rano obudziła mnie Zdzisława, głodna informacji, o której wróciłem?.

- Późno przyszedłeś?
- Nie, zaraz po pasterce
- Byłeś w kościele?
- Nie mówmy o tym
- Bardzo ładnie
- Mamo pies w nocy gadał
- Naprawdę, co mówił?
- Nie wiem, jakieś niewyraźne to było. Spał w twoim pokoju
- Ale skarżył się?
- Trochę pretensji w tym było
- Lepiej z nim wyjdź.

            Dzień upłynął na jedzeniu i oglądaniu filmów z wigilii. Po raz pierwszy Zdzisława wyszła z inicjatywą spaceru w przerwie jedzenia, bo chyba myślała, że nie podchwycimy. Zdziwiła się, bo przytaknęła temu moja siostra i wszyscy zaczęli się ubierać. Robiliśmy zdjęcia, korzystając z samowyzwalacza, Zdzisława zjeżdżała z dziećmi ze zjeżdżalni, były nawet tańce na dworze. W pewnym momencie mama została trochę z tyłu gmerając przy papierosie:

- Synek ta twoja zapalniczka jest do niczego
- Dobra jest
- Pstrykam i nie działa
- Bo wzięłaś pendrajwa
- To wyrzucić?
-Nie
- A po co ci jak nie pali?.

            Wieczorem normalne już wyjście z Kingą, do którego w tym roku dołączył Dominik, który też kiedyś mieszkał w tym bloku i broił ze mną na podwórku.

            Wyglądał tak samo jak wtedy, kiedy miał osiem lat, tylko z doczepionymi długimi nogami. Ten sam entuzjazm, śmiech, zamiast żółtej oranżady miał przed sobą kawę a w ręce papierosa. Czułem się przez cały wieczór jakbym sam miał znowu kilka lat. Znowu jeździliśmy wszędzie na rowerach i robiliśmy rzeczy, na które teraz dzieciom nikt by nie pozwolił.

            Okazało się, że ocieraliśmy się o śmierć przynajmniej raz w tygodniu, włażąc na słupy i drzewa, które nawet teraz wydają nam się bardzo wysokie. Zabawnie jest wracać na ziemie, kiedy po pytaniu „co u Sylwii?” (jego młodszej siostry) pada odpowiedz „ona ma już siedmioletniego syna”. Opowiadał o Przystanku Woodstock z taką pasją, że choć spanie w namiocie i pogo to nie do końca moja bajka, to chyba w przyszłym roku odważę się pojechać. Nie ocenia on tego wydarzenia z pozycji widza. Jest czynnym wolontariuszem i z tego, co mówi, nieźle się tam napracują. Nawet jak mówi o nieciekawych sytuacjach i zdarzeniach, nie ma w tym cienia pretensji czy wyrzutu. Jest jeszcze bardziej szczęśliwy i uśmiechnięty, tak jak wtedy, kiedy parskaliśmy oranżadą na szybę lodówki w sklepie a później musieliśmy uciekać śmiejąc się i biegnąc przez boisko.

            Pierwszy raz od niepamiętnych czasów zapomniałem o stojącym przede mną piwie, zamiast którego spijałem mu słowa z ust. Kiedy chciałem coś zamówić kelner popatrzył na mnie dziwnie i nic nie powiedział. Okazało się, że zamykają. Uzupełnialiśmy opowiadane przez siebie historie stojąc jeszcze przed knajpą. Wróciłem do domu trzeźwy i szczęśliwy. Na kolejne spotkanie w Wielkanoc mamy ściągnąć jeszcze Piotrka, trzeciego z bandy.

            W drodze powrotnej opowiadałem Kindze jak wesoło minęły mi święta:

- Wiem, większość słyszałam przez ścianę
- Naprawdę jesteśmy tacy głośni?
- Jak twoja matka codziennie wychodzi z domu, to najpierw krzyczy „ja już idę”, później mówi do siebie na klatce, „ale zimno” a na koniec śpiewa do samego parteru
- Przynajmniej wiesz, że masz sąsiadów.

            Rano, kiedy pakowałem się do domu dopytywałem Zdzisławę o wciąż przybywające dekoracje w kształcie zwierzątek:

- Mama, tego tu jest coraz więcej, powyrzucaj trochę
- Czego jest więcej?
- Zwierzątek, cała szopka tu jest
- Gdzie?
- Wielbłąd, piesek, kaczka, gąsior, jeżyk…
- Jeżyka nie wywalę!
- …kogucik, zając, owieczka i jakaś podkowa, co na niej jest napisane?
- Golgota
- Pokaż. Good Luck!
- A co to znaczy?
- Powodzenia
- To na pewno nie wyrzucę.

p.s.
W Kaliszu jest w jednym z kościołów żywa szopka. Opowiadali sobie o niej wszyscy przy wigilii. Naprawdę są tam wielbłądy, ale jak przekazywała je przy stole jedna osoba drugiej to na końcu stołu opowiadano, że tam są też żyrafy.






                                                                                             Mikołaj i Batrek

poniedziałek, 24 grudnia 2012

KINGA



Okazuje się, że z końca świata nici, więc będziemy zmagać się z życiem nadal. Jestem już u mamy (obudzony o 6.30) i zaczynamy świętowanie. Pozostając w tym temacie chciałem przedstawić wam Kingę, bo z moimi świętami związana jest nierozłącznie.

            Znamy się od dzieciństwa. Wychowywaliśmy na jednym podwórku. Kiedyś mieszkała w innej klatce, teraz dzieli ścianę ze Zdzisławą. W związku z tym, że u mnie w domu nigdy nie było cicho, słyszy wszystko jak z drugiego pokoju. Zdzisława wie, jak ważna jest dla mnie przyjaciółka, więc zawsze zaraz po nakazie zdjęcia butów mówi: idź się przywitaj do Kingi. Ten sąsiedzki monitoring jest zróżnicowany, Kinga wie, że Zdzisława jest w domu, ponieważ ją słyszy. Ta natomiast wie tylko wtedy czy Kinga jest w domu jak zobaczy ją wchodzącą do siebie, bo w odróżnieniu od swojej sąsiadki jest bardzo cicha. Ale dziś o Kindze.

            To ucieleśnienie spokoju, klasy i skromności – przy tym daleka jest od przynudzania czy dystansu. Zawsze taka była. Nie odstawała od wszystkich na krok, ale wiedzieliśmy, że są rzeczy, których Kinga nie robi i nie ma jej, co do tego namawiać. Taką na przykład grę w „Palanta” można było jej zaproponować, ale jeżdżenie deskorolką po piwnicy już nie. „Podchody” mogła zaakceptować, ale w zabawie w więźniów z karcerem w drwalnikach absolutnie nie brała udziału. Sięgając pamięcią najdalej jak potrafię, widzę ją jak w wałkach na głowie, w wigilię jej komunii biegnie do koleżanki w bloku obok, podobny nietakt nigdy się nie powtórzył. 

            Ze wszystkich chłopaków na podwórku najwięcej styczności miała ze mną i Dominikiem.  Jesteśmy od niej o rok młodsi i w podstawówce (wszyscy chodziliśmy do jednej) na koniec roku szkolnego dostawaliśmy po niej książki, jak przystało na Kingę, bez adnotacji długopisem, zagięć czy choćby śladów palców. Szkoła nie była na tym podwórku jedyną rzeczą scalającą dzieci. Wszyscy rodzice pracowali w jednym zakładzie, toteż wszelkie wakacyjne kolonie spędzaliśmy razem. Nieznudzeni swoim towarzystwem dbaliśmy o to, żeby trafić na ten sam turnus a i do autokaru pchaliśmy się jednego. Kinga ze swojego rozsądku znana była od początku i jak się okazuje nie tylko dzieci to zauważały. Ja i Dominik na pierwszej kolonii nie okazaliśmy się dobrymi zarządcami swojej gotówki i przeputaliśmy wszystko w pierwsze trzy dni. Okazało się, że nasza starsza koleżanka nie dość, że bacznie nas obserwuje to ma jeszcze dla nas kasę od przewidujących rodziców, którą dała nam w drugim tygodniu kanikuły. Niestety w kolejnych latach było to dla niej zmorą, bo chodziliśmy za nią już drugiego dnia żebrząc o kasę. Lojalna była na szczęście bardziej wobec nas niż naszych matek i dawała kasę każąc przysięgać milczenie na ten temat po grób. Po czym okazywało się, że nie dawała nam jednak wszystkiego i jak w ostatnie dni mieliśmy kwaśne miny, miła dla nas jeszcze trochę siana. 

            Modne teraz imprezy ze wspólnym gotowaniem Kinga promowała już mając lat dwanaście. Dzieliła przepis na składniki, które na osobnych kartkach otrzymywał każdy, po czym przychodziliśmy do niej piec ciasto. Różne były tego efekty, ale dziś pozostaje tylko wspomnienie grupy dzieciaków wpatrujących się w szkiełko prodiża ze zdziwieniem; dlaczego to ciasto od czterdziestu minut jest surowe?. 

            Organizowała także sylwestrowe zabawy i inne oficjalne imprezy. Jednak na spanie pod blokiem w namiocie czy ciężarówce sąsiada namawiać jej nie było sensu. To dzięki jej mamie, pani Basi skompletowałem kostium do pierwszego sukcesu scenicznego. Pożyczyła mi perukę z kręconymi włosami a’la brązowa wersja Krystyny Loski, która założona tył na przód zdawała się być idealną Whitney Houston. Dzięki czemu Kaliska Mini Lista Przebojów miała zupełnie inny wymiar. 

            Zgodziła się być świadkiem na moim bierzmowaniu (Kinga, nie pani Basia) i pomimo obietnic, że nie będzie się śmiała z wybranego przeze mnie imienia trzymała na mnie drżącą rękę parskając za plecami, kiedy biskup mnie oliwił (czy namaszczał?). 

             Przez podstawówkę i szkołę średnią przyjaźniła się z Aldoną. Rzeczona Aldona była przez Kingę wplatana kilkakrotnie w moją egzystencję. Nie w głowie jej były amory i znajomości z płcią przeciwną, więc na okazje gdzie należało pójść w męskim towarzystwie, Kinga narajała jej mnie (sic!). Były to lata dziewięćdziesiąte, więc żółta marynarka czy lakierowane buty ze szpicem nikomu męskości nie odbierały. Pierwszy raz poszliśmy na Połowinki, to taka impreza w połowie szkoły średniej. Kinga ze swoim partnerem a ja z Aldoną. Moja towarzyszka nie miała ochoty na tańce i rozmowy, więc jak się napiła to odstawiono ją do domu. Partner Kingi miał ze mną kurtki w szatni na jednym numerku a zwinął się zaraz za Aldoną, więc zostaliśmy sami, ja w dodatku z dwiema kurtkami. Kinga jak zawsze trzeźwa bawiła się znakomicie a mnie obraz zaczął się rozmywać, więc ubrany w dwie kurtki poszedłem do domu. Kalisz to nie Nowy Jork, wszędzie chodzi się na nogach. Po przejściu trzech ulic zrobiło mi się gorąco i jedną kurtkę postanowiłem nieść w ręce. Zatrzymał się przy mnie radiowóz z podejrzeniem, że to okrycie komuś zwinąłem. Na szczęście wszystko dało się wytłumaczyć i jeszcze odwieźli mnie do domu. 

            Drugą imprezą była studniówka. Kinga zaproponowała mi ją zanim chyba jeszcze porozmawiała z Aldoną. Poszliśmy znowu w sprawdzonych parach. Kinga elegancko uśmiechała się i bawiła na balu, ja poza kilkoma tańcami z nią na rozrywkę nie miałem, co liczyć. Aldona wolała siedzieć przy stole. Mówiła, że w tej czarnej sukience czuje się jak wariatka i na znak buntu, jako jedyna nie wstała jak śpiewaliśmy sto lat ich wychowawczyni. Nawet ja stałem. Moja partnerka oznajmiła, że tej starej rury nigdy nie lubiła. Wychodząc nad ranem usiłowała wepchnąć do torebki banana: „siostrze wezmę, wiesz ile ja za ten bal musiałam zapłacić?”.  Mieszkała od naszego bloku jakieś pięćset metrów, więc odprowadzanie jej nie było trudne. Po studniówce około siódmej rano siedzieliśmy na murku za sklepem, pod którym stały już kosze, a z nich moja towarzyszka zwinęła jeden ciepły chleb i mleko w folii. 

Siedzieliśmy o świcie łamiąc chleb i popijając mlekiem z worka, starannie uważając żeby czarna suknia czy żółta marynarka nie ucierpiały na tej konsumpcji – jaka para, taki romantyzm.

            Niedługo później Kinga wyprawiła osiemnastkę. Długo można by pisać o obchodach tych urodzin, ale najbardziej utkwiło mi jedno. Po tańcach i częstych toastach nasz wspólny przyjaciel Dominik zleciał ze schodów wybijając sobie część zębów. Elegancko musiało być nadal, w końcu to impreza Kingi, więc wszyscy balowali w pokoju a ja siedziałem z Dominikiem w kuchni. To, że resztę wieczoru spędziłem trzymając miskę, do której pluł zębami mój przyjaciel nie znaczy, że zostaliśmy zapomniani przez gospodynie. Kinga donosiła nam wszystko, czym częstowano za ścianą. Dlatego w jednej ręce trzymałem miskę a druga usiłowałem jeść tort, Dominik za deser podziękował.

            Zdarzyło się także, że razem z Kingą poszliśmy na imprezę, jako para. Było to wesele naszego wspólnego przyjaciela. Na początku żałowałem, że poszedłem tam z Kingą. Jest fantastyczną towarzyszką wszelkich bali, bo lubi tańczyć, ja też. Jednak wesele, na którym byliśmy przypadało na okres mojej szczytowej formy (117kg) i trochę było mi ciężko. Ściekający po nosie pot nie robił na niej wrażenia i nie pozwalała mi zejść z parkietu. Kiedy była przerwa w tańcach miałem do wyboru jeść, albo palić. Wychodziłem na papierosa i jak słychać już było startujących muzyków czasu wystarczało tylko na szybka lufkę z panem młodym. Na moje protesty Kinga odpowiadała tylko: „wiedziałeś, że jak mnie zapraszasz to nie będziemy siedzieć, więc nie marudź”. Wyszliśmy ostatni, razem z parą młodą. Jedzenie dostałem do domu.
            Kilka lat temu Kinga pracowała w Szwecji. Namawiała mnie do odwiedzin, ale jakoś nie było nigdy czasu. Od wizyty nie udało się jednak wymigać jej mamie. W instrukcjach dochodzących zza morza było napisane:

„…Kuba bardzo cie proszę, odbierz moją matkę z dworca Centralnego i zawieź na Okęcie, poczekaj aż wsiądzie w samolot, bo ona jest tą podróżą przerażona…, Jeżeli będę mogła ci się kiedyś odwdzięczyć to powiedz tylko jak?” 

            Pani Basia jest równie spokojna, co Kinga, więc nie było to trudne zadanie. Gdyby to Zdzisława leciała to nawet stoicki spokój Kingi mógłby nie wytrzymać. Prośbę do niej miałem niedługo później. Był to rok, kiedy miałem fazę za oryginalne prezenty i poprosiłem koleżankę za morzem o zakup i dostarczenie do kraju szwedzkiej wersji Muminków, dla mojego kolegi, książkę naturalnie znalazła i przywiozła. 

            Mama Kingi przyjechała na Centralny przejęta i zdenerwowana: „Kuba, po co ona mi to robi?, tyle lat sobie spokojnie żyłam, żeby mi na starość własne dziecko kazało latać samolotami, jeszcze spadnę?”.  Kinga dzwoniła na przemian do mnie i do mamy, ją uspakajała a mnie dopytywała o szczegóły. Usiłowałem przekonać panią Basię, że z wakacji to się raczej trzeba cieszyć, ale była nieugięta. Paliła nerwowo papierosa i odsądzała Kingę od czci i wiary. Żegnała się ze mną, jakbyśmy mieli się już nigdy nie widzieć a kiedy odchodziła za bramką sam chciałem za nią polecieć. Na szczęście poznała kogoś w samolocie i droga upłynęła jej spokojnie.  Przy kolejnej podróży procedura miała być taka sama. Jednak pani Basia okazała się już doświadczoną globtroterką. Ucałowała mnie na powitanie po wyjściu z pociągu i w drodze na lotnisko zapewniała mnie, że niepotrzebnie po nią wyjechałem, bo sama by sobie poradziła. Nie wątpię, że tak by było, ale obiecałem Kindze. Rozmawiając ze mną pani Basia musiała jednocześnie odbierać dzwoniący, co chwila telefon, krótko odpowiadała, po czym wracała do rozmowy. Kiedy już staliśmy na lotnisku odebrała wyraźnie zdenerwowana: „dziecko nie rób ze mnie głupiej, wsiądę zaraz i przylecę, to samolot a nie rakieta na księżyc”. Pożegnała się ze mną jeszcze przed odprawą i nakazała wracać do swoich zajęć. W drodze powrotnej niestety już mnie nie fatygowano.

            Opowiadam wam o Kindze przy okazji świąt, bo odkąd wyprowadziłem się z domu, lat temu dziesięć widuję ja wyłącznie przy okazji świąt. Są różni ludzie, za którymi tęsknie w Kaliszu, ale spotykam się z nimi, co któryś przyjazd. Wyjście z Kingą jest integralnym punktem każdych świąt, tak jak wigilia czy śniadanie wielkanocne. Ja ze swoim wyglądem zmagam się, przyjeżdżając raz szczuplejszy raz grubszy a ona zawsze wygląda idealnie. Pęcznieje z dumy jak wychodzimy dwa razy w roku pod rękę i idziemy chodnikiem przed blokiem. Lokalni brenerzy zastanawiają się pewnie: gdzie ona ma oczy?, albo, co on takiego ma, że spacerują ze sobą od dziesięciu lat, ale niedane jest im rozumieć tę relację.

            Nową świecką tradycją urozmaicającą nasze wyjścia jest spotykanie pary przyjaciół Kingi. Od kilku lat mam przyjemność bycia ich gościem albo spotykać się z nimi w mieście. To jedno z takich małżeństw, na które patrzy się zastanawiając się, co też oni mogli robić, jak się nie znali?. On jest permanentnie uśmiechnięty i ciągle częstuje alkoholem, gdybym tu mieszkał pewnie byśmy się przyjaźnili. Ona natomiast to uosobienie słowa filigranowa. Żywy sobowtór Coco Chanel. Kiedy ostatnio ją widziałem miała na sobie biały kardigan zawiązany paskiem imitującym wstążkę, ciasno upięte czarne włosy i perły. Gdyby jeszcze tylko paliła papierosy byłaby jak 1:1. Look doskonałej elegancji, dla kontrastu przełamuje gospodarnością i ciepłem. Widzieliście kiedyś, żeby Coco Chanel namawiała ludzi na bigos i była zawiedziona, że nie chcą jeść ogórków?. Do prowadzenia otwartego domu i gościnności są doskonale przygotowani. To jedyni znani mi posiadacze pralki z programem „party”, zdolnym w czasie imprezy doprać i wysuszyć każdą oblaną winem koszulę czy spodnie. Oboje utrzymują także, że widzieli kiedyś jak Kinga potknęła się, czy poślizgnęła i wywaliła na imprezie. Nie pamiętam dokładnie, bo nie wierze, że coś takiego mogłoby mieć miejsce. Wałki przed komunią były ostatnią i jedyną wpadką Kingi. 

            Zanim kliknę enter i wszyscy będziecie mogli o tym przeczytać muszę założyć buty. Nie wiem czy Kinga siedząca w tej chwili za ścianą nie ma włączonego komputera?. Wiem, że jest w domu, bo przed chwilą byłem z psem i składałem życzenia jej mamie, spotkanej na klatce.

Mam jednak nadzieje, że na drinka ze mną pójdzie. 

p.s.
Od dziecka wiem, że Zdzisława jest spod znaku ryb, ale w tym roku mnie olśniło, że to muszą być karpie. Ludzie, co ona tu wyprawia. Nawet na przywiezionym przeze mnie wczoraj laptopie postawiła stroik.



środa, 19 grudnia 2012

MOC ŻYCZEŃ


Gdyby jednak okazało się, że po kalendarzu Majów jest jeszcze kalendarz Czerwców, to chciałbym wam życzyć:

            Uśmiechu, zdrowia, sukcesów, satysfakcji z pracy i pracy w ogóle, dziecięcej radości z najmniejszych nawet rzeczy, czasu dla bliskich wam osób, markowych okularów, spełnienia marzeń, pomyślności i forsy.

            Dodatkowo na czas świąt chciałbym życzyć tego, co u mnie w domu udaje się od dwóch lat: Zamiast nieustannie siedzieć przy stole i jeść, wymyślamy coś zabawnego, co możemy robić wspólnie. Dwa lata temu całe popołudnie graliśmy w Monopoly Polska. Drużyna złożona z Ojca i Zdzisławy dostarczała sporo atrakcji, bo tacie zależało na dobrym wyniku a Zdzisława skupiała się na komentowaniu i wcale nie przeszkadzała jej w tym nieznajomość zasad gry.

            Zakup przez Ojca miasta Rybnik, doczekał się odzewu: - rybak się znalazł. A poproszona o uiszczenie opłaty za postój na lotnisku powiedziała, że nie zapłaci, bo ona nie pamięta lotu, pewnie spała.

            Na Wielkanoc graliśmy w kalambury z używaniem rekwizytów. Zdzisława latała na miotle wkoło stołu, jako Harry Potter a do pokazania Magdy Gessler wykorzystała apaszkę i talerze, które wąchała.

            W Boże Narodzenie rok temu atrakcje zapewniła moja siostrzenica Karolina. Brała udział w jasełkach i cała rodzina poszła jej kibicować. Sukcesem było już to, że zmobilizowała wszystkich do stawienia się rano w kościele i to na drugim końcu miasta.

            Reżyserka tego przedstawienia mogłaby stawać w konkury z samym Warlikowskim. Przekaz szalenie oryginalny. Maria z Józefem chodzili po współczesnych mieszkaniach, szukając schronienia. Nie wiedzieć czemu, Józef wyglądał jak Szpieg z Krainy Deszczowców, ewentualnie Jan Rokita. W czarnym płaszczu i kapeluszu walił ludziom do drzwi. Ja bym mu nie otworzył. Maria natomiast miała szalenie kudłatą czapkę. Przy jej półtorametrowej sylwetce robiła jednocześnie za osiołka.

            Najlepsze było to, że po spektaklu podstępem zdjęto zasłonę i sala katechetyczna okazała się kaplicą. Tłumnie zebrane rodziny zmuszono do pozostania na mszy, bo okazało się, że wyjście jest obok ołtarza a my wszyscy siedzimy z tyłu.

            Dyskusja na tematy religijne przeniosła się do domu, a dokładnie na dewocjonalia. Trzy pokolenia kobiet: Zdzisława, Izka i Karolina usiłowały doliczyć się ile lat ma obrazek Matki Boskiej wiszący w salonie?. Punktem wyjścia był wiek Zdzisławy i data jej komunii. Karolina z babcią sprzeczały się, czy malowidło to liczy sobie czterdzieści osiem czy czterdzieści dziewięć lat?. Siedząca obok moja siostra utrzymywała jednak, że Matka Boska to ma na pewno ponad dwa tysiące. Zdzisława popukała się w czoło. Nie dochodząc do porozumienia, wszystkie przeniosły się na kanapę i zastanawiały, dlaczego nie ma tego koncertu kolęd, który przed chwilą się zaczął?. Okazało się, że najstarsza z nich usiadła na pilocie.

            Dlatego zamiast skupiać się wyłącznie na zakupach i sprzątaniu, znajdźcie coś, co przez chwilę pozwoli wam poczuć się jak dzieci. Żeby ten przedświąteczny pośpiech nie namącił wam w głowach tak, jak jednego razu mnie. Usiadłem przy stole z ceną na krawacie i wystającym z marynarki różowym kwitem z pralni.

            Przerażające są te wypchane wózki w supermarketach, połowa tego jedzenia wyląduje na śmietniku. Nikt przecież z okazji świąt nie dysponuje dwoma gębami, żeby to wszystko zjeść.

            U nas w tym roku kolejna innowacja. Najstarsza z moich kuzynek postanowiła wrócić do tradycji wspólnej kolacji wigilijnej. Wszyscy mamy świętować w jednym domu. Biorąc pod uwagę, że tę wieczerze przygotowują cztery charakterne gospodynie, może być ciekawie.

            Najbardziej jednak zaskoczyła mnie entuzjastyczna reakcja rodzinnej reprezentacji młodzieży. To, że ludzie w wieku mojej kuzynki, siostry, szwagra… no i moim, tęsknią za rodzinnymi imprezami jest zrozumiałe – starzejemy się. Natomiast okazało się, że pomysłowi najbardziej przyklasnęły dzieciaki. Osiemnastoletni syn pomysłodawczyni na wiadomość o rodzinnej wigilii zareagował: „spełni się moje marzenie”, a moja szesnastoletnia siostrzenica powiedziała: „będzie ekstra”.

Nie wiem czy to jest konsekwencja mody, że teraz nie należy być już fresh, tylko warmth, ale bardzo to jest budujące.

p.s.                              
Wczoraj rano idąc do pracy po Alejach Jerozolimskich poczułem, że bardzo mocno gdzieś ulatnia się gaz. Nie dało się oddychać bez zakrywania szalikiem ust. Pomyślałem jak niebezpiecznie byłoby, gdyby ktoś teraz odpalił tu papierosa. W tym samym czasie niechcąco wcisnąłem w kieszeni empegracza i muzyka ryknęła mi w uszach. Jerozolimskie na szczęście nie wyleciały w powietrze, ale ja dowiedziałem się, co to jest zawał. Stałem przerażony z bijącym sercem, aż z częściowego letargu wyrwał mnie samochód solidnie wychlapując na mnie całą kałuże.

p.s.2
Ponad trzysta osób zalajkowało fanpejdż bloga na facebooku. Dziękuje, to bardzo fajny prezent. Życzę wam za to białych świąt, tylko w odróżnieniu od kibiców Legii mówiąc białych myślę o śniegu. Wyobraźcie sobie, trzysta osób to jest tyle, co na średnim weselu w Grójcu. Dziękuję.

p.s.3
Odkryłem kolorowanie tekstu w postach.

niedziela, 16 grudnia 2012

PRZEZORNY ZAWSZE UBEZPIECZONY


            Tak mi się zalągł temat końca świata, że ciągle o tym myślę. Jedni mówią, że będzie tak, inni, że inaczej, a tak naprawdę nic nie wiemy. Jednakowoż trzeba się chyba na to wydarzenie w jakiś sposób przygotować?.

            Niewiadomą jest niestety, kto przetrwa i czy w ogóle. Tak, więc może się okazać w sobotę rano, że poza Cher i karaluchami, ktoś z nas jednak się ostał. Dlatego po długich przemyśleniach postanowiłem się na tę ewentualność przygotować, do czego i was namawiam.

            Proponuje naszykować pudełko z rzeczami, które będą nam niezbędne kiedy wszystko inne szlag trafi. Nawet gdyby okazało się, że nas też nie będzie, to zgromadzone przez nas dobra mogą przydać się odrodzonej za jakiś czas cywilizacji, albo Cher?.

            Długo zastanawiałem się nad zestawem rzeczy absolutnie niezbędnych, bo nie można nabrać za dużo, na wypadek konieczności podróży. Być może przyjdzie nam się przemieszczać po świecie w celu odnalezienia ostatnich roślin, zwierząt czy choćby Cher.

Do pudełka wkładam:

- cukierki Kasztanki
- tabletki do uzdatniania wody
- dvd z serialem Friends
- latarkę          
- colę Zero
- penicylinę
- pamiętniki Gombrowicza
- czekoladę
- linę
- banknot pięćdziesięciozłotowy (nie wymienię wam, ile razy pięć dych uratowało mi życie)
- butelkę Jacka Danielsa
- przepis na gołąbki mamine
- żel
- bluzę od dresu
- ketonal
- Chanel No5 (jak Cher zrobi imprezę)
- płytę Nowa Warszawa (na melancholijne dni)
- płytę Natalii Kukulskiej (na wesołe dni)
- marlboro lighty
- kosmetyczkę od Vivienne Westwood
- nóż
- saperkę
- książkę „tysiąc potraw z ziemniaka”
- ziemniaki
- telefon
- awiatory Ray Ban’a.

            Wszystko to w pudełku przymocuję do ramy od roweru i ustawię obok łóżka. Rower jest niezbędny, gdyż przepadam.

            Nie zajmujcie się nieistotnymi rzeczami. W gazetach bzdury: solić ulice, czy nie solić, trzynasty grudnia, Jaruzelski, ustawa emerytalna – jakie to ma znaczenie?. Koniecznie należy teraz poznawać szybko coraz to nowych ludzi i z tych znajomości korzystać. Możemy nawet kierować się zasadą wyśpiewaną niegdyś przez Stanisławę Clelińską  „..czymże jest wiek pani w obliczu wieczności?…”. Ale zastanówcie się, nikt z nas nie będzie już starszy. Możemy zatem uznać, w jakimkolwiek nie bylibyśmy momencie, umieramy młodo, bo przedwcześnie.

            Tyle ciekawych rzeczy dzieje się w ten weekend w Warszawie. Jest festiwal śledzi, jest festiwal serników, moi przyjaciele urządzają wigilię, ale nie postną, taką z szynką i winem – bawmy się, może to ostatnia. Nawet jak nie, to następna u Cher.

p.s.
Jeżeli jest jeszcze coś, co może okazać się dla mnie istotne, bardzo proszę przypomnijcie mi o tym. Was też zachęcam do spakowania się, bo później będziecie się musieli prosić Cher o szklankę herbaty.

p.s. 2
Właśnie
- herbata.